- Procedura ekstradycyjna -

Czym jest ekstradycja? 

Ekstradycja to procedura, w ramach której władze jednego państwa (państwa wnioskującego) zwracają się do władz drugiego państwa (państwa wydającego) o wydanie osoby ściganej, w celu pociągnięcia jej do odpowiedzialności karnej – przeprowadzenia wobec niej postępowania karnego, wykonania orzeczonej kary lub środka zabezpieczającego.

Ekstradycja ma swoje podstawy prawne w licznych umowach międzynarodowych, spośród których największe znaczenie ma Europejska konwencja o ekstradycji z 13 października 1957 r. (Dz.U.1994 r., Nr 70, poz. 307) wraz z protokołami dodatkowymi.

W polskim porządku prawnym instytucję ekstradycji reguluje Konstytucja Rzeczpospolitej Polskiej (art. 55), kodeks postępowania karnego (art. 593–607), regulamin wewnętrznego urzędowania powszechnych jednostek prokuratury (§ 295–301), a także rozporządzenie w sprawie szczegółowych czynności sądów w sprawach z zakresu międzynarodowego postępowania cywilnego oraz karnego w stosunkach międzynarodowych (§ 65–70) oraz przepisy kodeksu karnego (art. 5 i art. 111 k.k.)

Ponadto Polska jest związana dwustronnymi umowami o ekstradycji, które regulują postępowanie ekstradycyjne pomiędzy państwami w sposób szczególny, m. in. z Australią, Białorusią, Egiptem, Irakiem, Koreą Północną, Kubą, Libią, Maroko, Mongolią, U.S.A., Syrią, Tajlandią, Tunezją i Wietnamem.

Przepisy prawa wspólnotowego przewidują szczególną procedurę przekazywania osób ściganych między państwami Unii Europejskiej i państwami stowarzyszonymi, tzw. Europejski Nakaz Aresztowania (ENA), omówioną w osobnej publikacji. Ekstradycja pomiędzy państwami spoza porządku prawnego Unii Europejskiej dokonywana jest w oparciu o dwustronne lub wielostronne umowy międzynarodowe, a także w oparciu o tzw. zasady wzajemności.

Na czym polega obrona w postępowaniu ekstradycyjnym? 

Na każdym etapie postępowania, począwszy od poszukiwań, a skończywszy na postępowaniach po uprawomocnieniu decyzji o ekstradycji osobie ściganej przysługuje prawo do obrony, w szczególności prawo do ustanowienia obrońcy lub skorzystania obrońcy z urzędu.

Prawo osoby ściganej do obrony obejmuje liczne uprawnienia i gwarancje procesowe, między innymi prawo zapoznania się z aktami sprawy, składania i odmowy składania wyjaśnień, składania Osoba ścigana ma również prawo do korzystania z pomocy tłumacza, w tym w kontaktach z obrońcą.

Co jednak istotne, przedmiotem postępowania ekstradycyjnego nie jest kwestia odpowiedzialności karnej ściganego za czyny objęte wnioskiem ekstradycyjnym. Sąd krajowy nie jest uprawniony do prowadzenia postępowania dotyczącego winy osoby ściganej – kroki w tym zakresie powinny być podejmowane przed organami państwa wzywającego.

Obrona w postępowaniu ekstradycyjnym polega na wykazaniu istnienia przeszkód ekstradycyjnych, czyli okoliczności, które świadczą o prawnej niedopuszczalności wydania osoby ściganej na tle przepisów krajowych i standardów międzynarodowych, w tym europejskich – i tego też powinny dotyczyć wnioski dowodowe.

Kiedy może nastąpić ekstradycja? 

W postępowaniu ekstradycyjnym sąd obowiązany jest zbadać wszystkie przesłanki wydania, tj. okoliczności, które mogą rzutować na możliwość wydania osoby ściganej, określone przepisami krajowymi oraz umowami międzynarodowymi. W przypadku, gdy pomiędzy państwami została zawarta umowa o ekstradycji, przesłanki określone w przepisach krajowych będą miały zastosowanie tylko wtedy, gdy umowa międzynarodowa nie stanowi inaczej.

Przesłanki ekstradycyjne dzielą się na bezwzględne, które muszą zaistnieć lub musi być stwierdzony ich brak, aby wydanie było możliwe, oraz względne, których wystąpienie daje państwu wezwanemu możliwość zastrzeżenia prawa odmowy wydania.

1) Bezwzględne przesłanki ekstradycyjne

Polskie przepisy krajowe formułują bezwzględne przesłanki ekstradycyjne w przepisie art. 604 § 1 k.p.k., zgodnie z którym wydanie osoby ściganej jest niedopuszczalne, jeżeli.

• osoba, której wniosek dotyczy, jest obywatelem polskim albo korzysta w Rzeczypospolitej Polskiej z prawa azylu;
• czyn nie zawiera znamion czynu zabronionego albo gdy ustawa uznaje, że czyn nie stanowi przestępstwa albo że sprawca nie popełnia przestępstwa lub nie podlega karze;
•  nastąpiło przedawnienie;
•  postępowanie karne co do tego samego czynu tej samej osoby zostało prawomocnie zakończone;
• byłoby ono sprzeczne z polskim prawem;
• zachodzi uzasadniona obawa, że w państwie żądającym wydania wobec osoby wydanej może zostać orzeczona lub wykonana kara śmierci;
• zachodzi uzasadniona obawa, że w państwie żądającym wydania może dojść do naruszenia wolności i praw osoby wydanej;
• dotyczy osoby ściganej za popełnienie bez użycia przemocy przestępstwa z przyczyn politycznych.

2) Względne przesłanki ekstradycyjne

Katalog przesłanek względnych został zawarty w przepisie art. 604 § 2 k.p.k., zgodnie z którym wydania osoby ściganej można odmówić, w szczególności jeżeli:

• osoba, której wniosek dotyczy, ma w Rzeczypospolitej Polskiej stałe miejsce zamieszkania;
• przestępstwo zostało popełnione na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej albo na polskim statku wodnym lub powietrznym;
•  co do tego samego czynu tej samej osoby toczy się postępowanie karne;
• przestępstwo podlega ściganiu z oskarżenia prywatnego;
• według prawa państwa, które złożyło wniosek o wydanie, przestępstwo jest zagrożone karą pozbawienia wolności do roku lub karą łagodniejszą albo orzeczono taką karę;
• przestępstwo, w związku z którym żąda się wydania, jest przestępstwem o charakterze wojskowym lub skarbowym, albo o charakterze politycznym innym niż określone w § 1 pkt 8; 
• państwo, które złożyło wniosek o wydanie, nie zapewnia wzajemności.

Jak wygląda poszukiwanie osoby ściganej? 

Formalne wszczęcie procedury ekstradycyjnej uwarunkowane jest ustaleniem miejsca pobytu osoby ściganej. Najczęściej poszukiwania prowadzone są za pośrednictwem systemu Międzynarodowej Organizacji Policji Kryminalnej – INTERPOLu.

Funkcjonariusze policji kraju członkowskiego Interpolu mają prawo zatrzymania osoby ściganej w oparciu o następujące komunikaty publikowane w wewnętrznym systemie INTERPOLu:

• czerwone noty (tzw. red notice) – sformalizowane komunikaty lub ostrzeżenia adresowane do wszystkich biur krajowych państw członkowskich Interpolu, publikowane przez Sekretariat Generalny Interpolu na wniosek państwa członkowskiego INTERPOLu;
• czerwone dyfuzje – wniosek o współpracę międzynarodową lub alert wysyłany przez krajowe biuro Interpolu do jednego lub kilku biur Interpolu innych państw członkowskich (określonego obszaru geograficznego).

Część czerwonych not publikowana jest na ogólnodostępnej stronie INTERPOLu, jednak większość z nich widoczna jest tylko dla organów ścigania.

Każdy ma jednak prawo żądania dostępu do danych na swój temat umieszczonych w aktach INTERPOLu za pośrednictwem Komisji Kontroli Akt Interpolu (Commission for the Control of INTERPOL’s Files (CCF). Taki wniosek jest wolny od opłat i objęty poufnością.

Jak wygląda procedura związana z zatrzymaniem oraz aresztowaniem osoby ściganej? 

W przypadku zatrzymania osoby ściganej na terenie Polski, o zatrzymaniu osoby ściganej należy niezwłocznie powiadomić Departament Współpracy Międzynarodowej Prokuratury Krajowej oraz, w wypadku cudzoziemców, właściwe przedstawicielstwo dyplomatyczne lub urząd konsularny. Osobę będącą obywatelem dwóch lub więcej państw traktuje się jako obywatela tego państwa, którego dokument podróży stanowił podstawę wjazdu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Przed złożeniem wniosku o wydanie sąd na wniosek organu państwa obcego może wydać postanowienie o tymczasowym aresztowaniu ściganego na czas nie dłuższy niż 40 dni. Wniosek taki powinien zawiadamiać o zamiarze wystąpienia z wnioskiem o wydanie oraz określać przestępstwo, w związku z którym będzie się żądać wydania, miejsce i czas jego popełnienia, jak również zawierać wszelkie dostępne dane osoby ściganej, a także musi zawierać zapewnienie, że wobec tej osoby zapadł w tym państwie prawomocny wyrok skazujący lub wydano decyzję o tymczasowym aresztowaniu.

Po zatrzymaniu osoby ściganej na podstawie wniosku strony wzywającej o tymczasowe aresztowanie w celu ekstradycji prokurator ocenia, czy osoba ścigana może podlegać ekstradycji, a także czy istnieją określone przepisami przesłanki do stosowania tymczasowego aresztowania.

W wypadku uznania, że przesłanki takie zachodzą prokurator występuje z wnioskiem do sądu o zastosowanie tymczasowego aresztowania.

W przedmiocie tymczasowego aresztowania orzeka sąd okręgowy na posiedzeniu, w którym bierze udział prokurator bierze udział. Na postanowienie sądu przysługuje zażalenie, które należy złożyć w terminie 7 dni od ogłoszenia postanowienia, lub doręczenia jego odpisu w przypadku, gdy strona nie była obecna na jego ogłoszenia.

Jeżeli w terminie przewidzianym umową międzynarodową lub przepisami krajowymi nie wpłynie wniosek o wydanie, osobę ściganą należy niezwłocznie zwolnić, jednak wpłynięcie wniosku w późniejszym terminie nie stoi na przeszkodzie ponownemu zastosowaniu tymczasowego aresztowania.

Zarówno przepisy umów międzynarodowych, jak i polskie przepisy dotyczące postępowania ekstradycyjnego nie przewidują możliwości stosowania środków zapobiegawczych o charakterze wolnościowym przed złożeniem wniosku o wydanie.

Jakie są etapy postępowania ekstradycyjnego? 

Postępowanie ekstradycyjne formalnie otwiera złożenie przez państwo żądające wniosku o wydanie osoby ściganej i składa się z trzech etapów.

• postępowania przed prokuratorem, które zawsze kończy się złożeniem wniosku do sądu o ekstradycję, niezależnie od poglądu prokuratora na temat jej prawnej dopuszczalności i zasadności;
• dwuinstancyjnego postępowania sądowego, w którym nie jest podejmowana decyzja dotycząca wydania, ale oceniana prawna dopuszczalność ekstradycji;
• postępowania przed Ministrem Sprawiedliwości, który wydaje ostateczną decyzję w przedmiocie wydania.

Czym jest wniosek ekstradycyjny? 

Wniosek o wydanie osoby ściganej przesyłany jest zazwyczaj drogą dyplomatyczną i powinien zawierać wszelkie informacje, dokumenty oraz zapewnienia dyplomatyczne istotne dla oceny przesłanek ekstradycyjnych określonych umową międzynarodową i przepisami krajowymi.

W szczególności wniosek ekstradycyjny musi określać jakie przestępstwa stanowią jego podstawę, wskazywać okoliczności świadczące o ich ekstradycyjnym charakterze, a ponadto uprawdopodobnić zaistnienie czynów zarzucanych osobie ściganej i ich popełnienie przez tą osobę

Przepisy nie konkretyzują przy tym jakie dokumenty powinny być dołączone do wniosku. W praktyce przesyłane są najczęściej dokumenty dotyczące przedstawienia zarzutów, akty oskarżenia, postanowienia dotyczące poszukiwań czy aresztowania bądź oświadczenia śledczych dotyczące zgromadzenia dowodów uprawdopodobniających popełnienie przez osobę ściganą czynów zabronionych.

Przesyłanie źródłowego materiału dowodowego należy do rzadkości, a ich nieprzesłanie, w sytuacji przedstawienia przez państwo wzywające dostatecznych wyjaśnień i oświadczeń i braku nie będzie co do zasady stanowiło przeszkody do orzeczenia w przedmiocie ekstradycji, ponieważ, jak wskazano wyżej, sądy nie prowadzą postępowania dowodowego co do popełnienia czynów objętych wnioskiem ekstradycyjnym i nie są uprawnione do podważania ustaleń dokonanych przez organy państwa żądającego.

Wniosek o ekstradycję musi również zawierać konieczne zapewnienia dyplomatyczne, czyli oświadczenia państwa żądającego, że w przypadku wydania osoby ściganej organy tego państwa będą przestrzegać gwarancji praw i wolności określonych m. in. przepisami Europejskiej Konwencji o Ekstradycji oraz Europejskiej Konwencji Praw Człowieka. Oświadczenia te powinny być przedstawione w sposób umożliwiający ich ocenę przez organy państwa wezwanego, które zobowiązane są do weryfikacji rzetelności zapewnień.

W praktyce jednak brak należytego badania zapewnień dyplomatycznych jest częstym uchybieniem polskich sądów, które przyjmują niejako domniemanie prawdziwości zapewnień, przerzucając ciężar udowodnienia fikcyjności zapewnień na osobę ściganą i obronę. Tym bardziej istotna jest w postępowaniu aktywna rola obrońcy, który poprzez odpowiednie wnioski dowodowe – publikacje naukowe, raporty organizacji pozarządowych, wnioski o przesłuchanie ekspertów – jest w stanie wykazać nierzetelność zapewnień dyplomatycznych i istnienie okoliczności świadczących o istnieniu prawnych przeszkód do ekstradycji.

Jak wygląda postępowanie przed prokuratorem w sprawie o ekstradycję? 

W razie złożenia przez organ państwa obcego wniosku o wydanie osoby ściganej w celu przeprowadzenia przeciw niej postępowania karnego lub wykonania orzeczonej co do niej kary albo środka zabezpieczającego (tzw. wniosek ekstradycyjny), prokurator właściwej prokuratury okręgowej przesłuchuje tę osobę i w miarę potrzeby zabezpiecza dowody znajdujące się w kraju (przesłuchuje świadków, dokonuje innych koniecznych czynności procesowych w oparciu o przepisy krajowe).

Ponadto zgodnie z przepisami regulującymi urzędowanie Prokuratury, zadaniem prokuratora jest również ustalenie obywatelstwa osoby ściganej, a w razie zaistnienia wątpliwości w tej kwestii o ich wyjaśnienie należy zwrócić się do właściwego urzędu.

Jeśli przed złożeniem wniosku o wydanie nie doszło do złożenia wniosku o zastosowanie tymczasowego aresztowania na wniosek państwa obcego, to na tym etapie prokurator może złożyć do sądu wniosek o tymczasowe aresztowanie niezależnie od inicjatywy państwa obcego w tym zakresie.

Jeżeli w toku czynności zajdzie potrzeba uzyskania dodatkowych informacji od organu występującego o ekstradycję, prokurator zebrane materiały wraz z odpowiednim wnioskiem przedstawia Prokuraturze Krajowej.

Po wykonaniu tych czynności i niezależnie od ich wyniku prokurator wnosi sprawę do właściwego miejscowo sądu okręgowego wraz z wnioskiem o wydanie postanowienia w przedmiocie prawnej dopuszczalności ekstradycji. Prokurator nie ma prawnej możliwości podjęcia innego działania, nie jest uprawniony do samodzielnej oceny kwestii dopuszczalności ekstradycji. Może jedynie wnioskować o wydanie przez sąd postanowienia zawierającego opinię pozytywną lub zająć stanowisko negatywne co do możliwości ekstradycji.

Jak wygląda postępowanie przed sądem w sprawie o ekstradycję? 

Jeśli do momentu złożenia przez prokuratora wniosku o wydanie do sądu okręgowego nie doszło do wydania postanowienia o zastosowaniu tymczasowego aresztowania, to na etapie postępowania sądowego sąd okręgowy może wydać je z urzędu, bez odrębnej inicjatywy prokuratora.

Sąd okręgowy wniosek państwa obcego rozpoznaje na posiedzeniu, w którym mają prawo wziąć prokurator i obrońca. O ile przepisy gwarantują udział obrońcy w posiedzeniu, to nie gwarantują go samej osobie ściganej. Sąd ma jednak obowiązek umożliwić jej złożenie wyjaśnień ustnie lub na piśmie, co w praktyce oznacza zazwyczaj sprowadzenie osoby ściganej na posiedzenie sądu. Jeśli sprawa nie zostanie zakończona na jednym posiedzeniu ze względu na konieczność przeprowadzenia dalszych czynności, to po odebraniu wyjaśnień od osoby ściganej sąd nie ma już obowiązku sprowadzać jej na kolejny termin posiedzenia i zrobi to wyłącznie na uzasadniony wniosek.

Sąd na uzasadniony wniosek osoby ściganej lub jej obrońcy powinien również przeprowadzić dowody znajdujące się w kraju.

Umowy międzynarodowe mogą również przewidywać możliwość zwrócenia się przez sąd o dostarczenie dodatkowych informacji w sytuacji uznania, że informacje przekazane dla uzasadnienia wniosku o wydanie nie spełniają wymogów (np. umowa pomiędzy polską a USA).

Po rozpoznaniu sprawy sąd okręgowy wydaje postanowienie stwierdzające, czy wydanie osoby ściganej jest prawnie dopuszczalne czy też niedopuszczalne. Na postanowienie to służy zażalenie, które należy złożyć w terminie 7 dni od ogłoszenia postanowienia lub od jego doręczenia, jeśli strona nie była obecna na ogłoszeniu.

Zażalenie rozpoznaje sąd apelacyjny.

Sąd przekazuje prawomocne postanowienie wraz z aktami sprawy Ministrowi Sprawiedliwości, który podejmuje decyzję o wydaniu lub odmowie wydania osoby ściganej.

Jak wygląda postępowanie przed Ministrem Sprawiedliwości w sprawie o ekstradycję? 

W przypadku wydania postanowienia o niedopuszczalności wydania, tj. stwierdzenia przez sąd istnienia bezwzględnych przeszkód ekstradycyjnych, wydanie nie może nastąpić. Minister Sprawiedliwości nie ma możliwości wydania decyzji innej niż odmowa wydania osoby ściganej.

Z kolei decyzja sądu o prawnej dopuszczalności ekstradycji ma charakter opinii, która nie wiąże Ministra Sprawiedliwości. Oznacza to, że Minister Sprawiedliwości może, ale nie musi podjąć decyzji o wydaniu osoby ściganej, uznając, że zachodzą względne przeszkody ekstradycji czy też z powodów politycznych.

W przypadku podjęcia przez Ministra Sprawiedliwości decyzji o wydaniu osoby ściganej, jest ona przekazywana władzom państwa żądającego wydania.

Ustalenie warunków przekazania z organami państwa żądającego odbywa się za pośrednictwem Sądu I instancji.

Czy w sprawie ekstradycyjnej stronie przysługuje kasacja do Sądu Najwyższego? 

Po uprawomocnieniu się postanowienia sądu o prawnej dopuszczalności ekstradycji osoba ścigana może niezwłocznie sięgnąć po środki nadzwyczajne, niezależnie od oczekiwania na decyzję Ministra Sprawiedliwości i ewentualne działania w tym zakresie.

Osobie ściganej nie przysługuje prawo wniesienia kasacji od prawomocnego orzeczenia w przedmiocie ekstradycji, ale może zwrócić się z wnioskiem o wniesienie takiej kasacji do Prokuratora. Na poziomie krajowym osoba ścigana może zwrócić się z prośbą do Prokuratora Generalnego – Ministra Sprawiedliwości lub Rzecznika Praw Obywatelskich. Złożenie takiego wniosku nie wstrzymuje jednak ekstradycji.

Czy w sprawie ekstradycyjnej stronie przysługuje ochrona przed Europejskim  Trybunałem Praw Człowieka (ETPCz)? 

Osoba ścigana może również zwrócić się o ochronę strasburską, składając w terminie 4 miesięcy od wydania lub doręczenia rozstrzygnięcia skargę do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka. Podstawą skargi mogą być naruszenia Europejskiej Konwencji Praw Człowieka w szczególności w zakresie prawa do życia (art. 2) zakazu tortur, nieludzkiego lub poniżającego traktowania (art. 3), prawa do wolności i bezpieczeństwa (art. 5) i prawa do rzetelnego procesu sądowego (art. 6) w sytuacjach, gdy zachodzi obawa rażącej odmowy ochrony prawnej, czy też prawa do prywatności lub ochrony życia rodzinnego (art. 8).

Skarga taka może być złożona zarówno od postanowienia sądu apelacyjnego, jak i decyzji Ministra Sprawiedliwości.

Czy Europejski  Trybunał Praw Człowieka (ETPCz) może wstrzymać prawomocnie orzeczoną ekstradycję? 

Co kluczowe, w oparciu o naruszenia przepisów EKPC możliwe jest złożenie do Trybunału wniosku o tzw. środek tymczasowy, nakazujący organom krajowym wstrzymanie ekstradycji do czasu rozpoznania skargi. Wniosek taki może być złożony przed wniesieniem samej skargi, niezwłocznie po wydaniu postanowienia sądu czy też decyzji Ministra. Co więcej, może być on przesłany nie tylko pocztą, ale za pośrednictwem specjalnie przeznaczonej do tego strony internetowej lub na specjalny numer faksu, zaś Trybunał rozpoznaje wnioski natychmiast, nawet w ciągu jednego dnia roboczego. Procedura ta umożliwia więc realne i efektywne zatrzymanie prawomocnie orzeczonej ekstradycji.

Jakie są konsekwencje prawomocnej decyzji o odmowie wydania osoby ściganej (ekstradycji)? 

Co istotne, prawomocna decyzja o odmowie wydania osoby ściganej (ekstradycji) ma moc obowiązującą tylko na terenie kraju, w którym została wydana i nie chroni osoby ściganej na terytorium innych państw. Dotyczy to również państw członkowskich Unii Europejskiej: przepisy wspólnotowe nie przewidują w tym zakresie instytucji uznawania orzeczeń o odmowie ekstradycji.

W konsekwencji krajowa odmowa ekstradycji nie ma żadnego prawnie wiążącego wpływu na międzynarodowy status osoby jako osoby ściganej i obowiązek zatrzymania takiej osoby i poddania jej procedurze ekstradycyjnej na terytorium innego państwa. Odmowna decyzja wydana przez władze jednego państwa może mieć charakter wyłącznie opiniodawczy i nie stoi na przeszkodzie podjęciu odmiennej decyzji przez władze innego kraju i wydaniu osoby ściganej państwu żądającemu.

Osoba ścigana ma natomiast możliwość złożenia wniosku do Komisji Kontroli Danych INTERPOLu o usunięcie czerwonej noty lub dyfuzji z baz INTERPOLu.

Możliwość podjęcia działań zmierzających do obrony swoich praw w państwie żądającym wydania, w szczególności za pośrednictwem obrońcy, determinują przepisy krajowe państwa żądającego.

W zakresie spraw związanych z procedurami ekstradycji Kancelaria Kopeć & Zaborowski oferuje:

•  pomoc zarówno obywatelom polskim jak i obcokrajowcom;
• szczegółowe omówienie instytucji ekstradycji, jej dopuszczalności oraz skutków;
• analizę sytuacji prawnej i faktycznej osoby, wobec której wystąpiono z wnioskiem o ekstradycję, w tym kwestii przesłanek do odmowy wydania osoby państwu obcemu;
• udział w czynnościach podejmowanych w ramach procedury ekstradycyjnej (w tym sporządzanie pism ze stanowiskiem w sprawie);
• bieżący kontakt z organami prowadzącymi postępowanie oraz z właściwymi organami państwa występującego z wnioskiem o wydanie;
• uczestnictwo w przesłuchaniu osoby, wobec której złożono wniosek o ekstradycję;
• czynny udział w posiedzeniu sądu w przedmiocie dopuszczalności wydania;
• przygotowanie zażalenia na postanowienie sądu w przedmiocie wydania;
• czynny udział w posiedzeniu sądu na etapie odwoławczym;
• przygotowanie pisma ze stanowiskiem w sprawie o ekstradycję kierowanego do Ministra Sprawiedliwości (wskazującego m.in. na brak przesłanek do wydania lub niedopuszczalność wydania);
• przygotowanie wniosku do Rzecznika Prawa Obywatelskich lub Prokuratora Generalnego o sporządzenie i skierowanie kasacji w sprawie dotyczącej ekstradycji;
• przygotowanie skargi do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w zakresie nieprawidłowości postępowania ekstradycyjnego;
• przygotowanie wniosku do Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców o udzielenie cudzoziemcowi azylu w Polsce;
• w przypadku odmowy udzielenia azylu – przygotowanie wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy i skargi do wojewódzkiego sądu administracyjnego.

Potrzebujesz wsparcia w obszarze procedury ekstradycyjnej?

Skontaktuj się z nami!